Elena Sko

Δεν ξέρω αν σου έλειψα κι αν σου οφείλω εξηγήσεις για την μακρόχρονη αυτή απουσία μου, απλά πέρασε μία περίοδος που, από ότι φαίνεται, είχα τόσο πολλά να πω που εν τέλει δεν βγήκε λέξη… Κάπου, λοιπόν, στο τέλος καλοκαιριού είχα ζητήσει προτάσεις για θέματα που θα θέλατε να δείτε στο blog. Δεν τα έκανα όλα, το ξέρω, αλλά σιγά σιγά θα επανορθώσω. Μία από τις προτάσεις, λοιπόν, από ένα λαμπερό πλάσμα που, δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα, ήταν «παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις». Επειδή, όμως, ακόμη δεν έχω ξεχάσει τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά (κυρίως αυτό), θα μιλήσω για παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις.  Κάποια χρονιά προ Ολυμπιακών Αγώνων, λοιπόν, η Ελένη, πριν γίνει Έλενα, ήταν ένα μικρό τσιγκούνικο κοριτσάκι. Κρατούσε το χαρτζιλίκι της και, έχω και την εντύπωση, ότι παίζει να το έβαζε σε καλά κρυμμένο πουγκί. Όπως ήταν φυσικό η οικογένειά της την θεωρούσε γελοία, παρόλο που, πράγματι, επιβράβευε τις δεξιότητες αποταμίευσής της. Όλοι, άλλωστ...

@cemadrianart Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να σου φέρνω τον καφέ σου στη δουλειά και μια αγκαλιά για καλημέρα. Τα νευρικά μας γέλια και οι ατελείωτες από καρδιάς συζητήσεις. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε το παιδικό χαμόγελό σου, κι οι φουρτούνες μες στα μάτια σου όταν λύγιζες στα χέρια μου κι έτρεχαν τα δάκρυά σου. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε η μουσική μας, κι όλα τα τραγούδια που δεν αντέχω πια να ακούσω. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε το ότι μου θύμιζες πόσο ωραίος άνθρωπος μπορώ να γίνω, που με έκανες να νιώθω πως όλα τα μπορώ. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε η κάθε φορά που άδειαζα τους πόνους μου στην αγκαλιά σου, που μέσα από τα μάτια σου έβλεπα τον καλύτερο εαυτό μου. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να με κάνεις να νιώθω δυνατή όσο περισσότερο σου έδειχνα τις αδυναμίες μου. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να νιώθω πως δίπλα σου μαθαίνω, τη ζωή, τους ανθρώπους και τον εαυτό μου. Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλε...

  Κι ενώ κάθομαι αμέριμνη στη δουλειά φροντίζει το φβ να μου θυμίσει μία ανάμνηση από 5 χρόνια πριν. Είναι η φωτογραφία που βλέπεις πιο κάτω, σίγουρα δεν καταλαβαίνεις καν τι είναι, αλλά για μέσα σημαίνει τόσα πολλά. Σε εμένα θυμίζει τη στιγμή που άλλαξε σχεδόν όλη η πορεία της ζωής μου.                                                               Πριν 5 χρόνια, λοιπόν, σαν σήμερα, φτάνω κατάκοπη, μετά από 12ωρο ταξίδι, στην Πόλη. Σε αυτήν την πόλη που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως είναι το μόνο μέρος που ένιωσα ποτέ τόσο σπίτι μου. Αυτό το βήμα, λοιπόν, να φύγω για κάποιους μήνες το έκανα για να ξεφύγω. Από έναν μάταιο, μονόπλευρο έρωτα που μου τρωγε τα σωθικά- ως νέα και ενθουσιασμένη που ήμουν- και τον οποίο παίζει να τον ξέχασα τη στιγμή που πάτησα χώμα Πόλης. Και να ξεφύγω από τον πόνο ενός νοσήματος που, επίσης μου έτρωγε τ...

  «Όταν ο θεός έπλασε τον άντρα του υποσχέθηκε ότι θα βρίσκει καλές και υπάκουες γυναίκες σε κάθε πλευρά της γης. Κι έκανε τη γη στρόγγυλη». Γέλασες; Ελπίζω πως όχι. Αν όχι διάβασε γιατί. Αν γέλασες, όμως, και πάλι διάβασε γιατί ο σεξισμός δεν είναι αστείο… Στις κονστρουκσιονιστικές λογοαναλυτικές προσεγγίσεις, λοιπόν, θεωρούμε ότι ο λόγος αναπαράγει την πραγματικότητα, αλλά, ακόμη περισσότερο, έχει τη δύναμη να την κατασκευάζει (εδώ κολλάει και η πολιτική ορθότητα- το ισχυρότερο «σύστημα καταπίεσης» των κοινωνικά προνομιούχων που δεν μπορούν να πετάνε ελεύθερα την αμάθεια και τη προσβολή τους στις κοινωνικά καταπιεσμένες ομάδες). Δεν είναι τυχαίο το είδος των αστείων που αφορούν κάθε κοινωνική ομάδα. Τα εθνικά αστεία για τους χαζούς Πόντιους (που ουσιαστικά ήταν πρόσφυγες), τα σεξιστικά για τις χαζές ξανθιές, για τις καημένες γεροντοκόρες, για τις υστερικές γυναίκες, για τις κακές οδηγούς, για τις αντιαισθητικές χοντρές και στον αντίποδα τα αστεία   για τους μπρουτάλ Κρητ...

Θα ξεκινήσω από κάτι που δεν έχει καμία σημασία αλλά ταυτόχρονα έχει και μεγάλη σημασία (σ’έκαψα;). Την Τούνη δεν τη συμπαθούσα ποτέ. Και σου λέω ότι δεν τη συμπαθούσα όχι για να αποστασιοποιηθώ από το lifestyle της ή να δείξω ότι είμαι κουλτουριάρα που δεν βλέπω realities (γιατί σχεδόν κάθε κείμενο που βλέπω ξεκινάει κάπως έτσι: "Την Τούνη δεν την ήξερα"- εγώ την ήξερα πολύ καλά και από την τηλεόραση και από τα social), αλλά γιατί θέλω να σου πω ότι η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με τη συμπάθεια- ή ακόμη και την εκτίμηση-  προς το θύμα. Τελευταία άρχισα να τρέφω μία συμπάθεια απέναντί της, όχι τόσο για τη συμπεριφορά της, αλλά για την απαράδεκτη συμπεριφορά του κόσμου απέναντί   της. Η παρουσία της, κυρίως στα social media , και η αντίδραση απέναντι σε αυτήν αποτελεί μία μελέτη πάνω στο slut - shaming . Οι ματσίλες που την ακολουθούν για το οφθαλμόλουτρο να την κράζουν ταυτόχρονα και να ηθικολογούν, οι ίδιοι, αυτοί που την χάζευαν στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης να λένε τα χίλ...

Όταν, λοιπόν ξεκίνησε «όλο αυτό» (τρελαίνομαι με αυτήν τη φράση, αυτό που δεν ξέρεις από πού να το πρωτοπιάσεις και πώς να το χαρακτηρίσεις), ένιωσα την ανάγκη να προστατεύσω τον εαυτό μου από τον βομβαρδισμό πληροφοριών, από τη μονοπώληση του ενδιαφέροντος του ιδιωτικού και δημόσιου λόγου και σκέφτηκα να μοιράζομαι κάθε μέρα ένα τραγούδι. Έτσι, σε όσες αρχικές βγαίνω θα διακόπτω για λίγο τη ροή ειδήσεων και δημοσιεύσεων για «όλο αυτό». Τότε η φίλη μου η Δάφνη ( https://dafnipapadopoulou.blogspot.com/ και δεν θα χάσεις) δημοσίευσε μία πρόκληση  (ναι, ναι το challenge ) για 30 μέρες μουσικής. Φυσικά ήταν αυτό που έψαχνα. Όλη αυτή η αναζήτηση, ωστόσο, μου δημιούργησε σκέψεις (ε φυσικά), προβληματισμούς, συναισθήματα που κάπως πρέπει να τα μοιραστώ. Ακολουθούν, λοιπόν, τα τραγούδια που μοιράστηκα με τον ανάλογο σχολιασμό. Αυτή η σειρά κειμένων είναι  λίγο προσωπική, λίγο αυτό-αποκαλυπτική, λίγο υπαρξιακή… δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει καν βασικά. Σίγουρα όμως αν αγαπάς τη μουσική ...

Πέρυσι, λοιπόν, συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τα γεγονότα του Stonewall , κι επομένως φέτος συμπληρώνονται 50 από την πορεία μνήμης των θυμάτων του γεγονότος που θεωρείται ότι αποτέλεσε και το πρώτο Pride . Με αφορμή την επέτειο αυτή εντάθηκε ο αναστοχασμός σχετικά με την πορεία του κινήματος γενικότερα αλλά και την εξέλιξη του ίδιου του Pride ειδικότερα. Φέτος, λόγω των συνθηκών, βέβαια, οι αντίστοιχες εκδηλώσεις ακυρώθηκαν με αποτέλεσμα την ενίσχυση του διαδικτυακού ακτιβισμού και διαλόγου επί του θέματος. Εν προκειμένω, λοιπόν, σου ετοίμασα ένα κείμενο βασισμένο στη διπλωματική μου εργασία (που θα βρεις εδώ http://ikee.lib.auth.gr/record/311157 και θα χαρώ πολύ να ακούσω την ανατροφοδότησή σου). Δεν θα αναφερθώ, ωστόσο, στην εμπορευματοποίηση του Pride , καθώς θεωρώ ότι αυτή είναι μία συζήτηση που θα πρέπει να γίνεται εντός της κοινότητας (τα εν οίκω μη εν δήμω που λένε). Αυτό το κείμενο, όμως, είναι για σένα που είσαι υπέρ, κατά, που είσαι στο «και ναι και όχι», στο «υπέρ υπό όρους...

Από ότι ίσως έχεις καταλάβει αγαπώ τη μουσική. Συνήθως τα κείμενά μου τα γράφω με τη συνοδεία συγκεκριμένων κομματιών. Πολλές φορές θα σε παραπέμπω και στο αντίστοιχο τραγούδι. Από ότι ίσως, επίσης, έχεις καταλάβει, οι μουσικές μου επιλογές περιλαμβάνουν πολύ...ξένο ρεπερτόριο. Για να συνεννοούμαστε, λοιπόν, σκέφτηκα να μεταφράζω κάποια από αυτά.  Εν προκειμένω έχουμε Cem (προφέρεται Τζεμ) Adrian. Ο Τζεμάκος γενικά είναι καλλιτέχνης. Δεν γράφει απλά στίχους, αλλά ποιήματα. Γι' αυτό πιστεύω πως αξίζει να ρίξεις μία ματιά. Εδώ έχουμε το Nereye Gidiyorsun, ελληνιστί "πού πας;", το οποίο μπορεί να έχει πολλά νοήματα, αλλά σε αφήνω να δώσεις εσύ το δικό σου. Εγώ του έχω δώσει πολλά, ένα εκ των οποίων θα βρεις εδώ  https://elenaskol.blogspot.com/2020/05/blog-post_31.html "Σκούπισε όλα τα ψέματα αυτής της πόλης από το πρόσωπό σου, Μάζεψε την καρδιά σου από δρόμο σε δρόμο, Σβήσε όλα τα ίχνη σου από τα γκρι πεζοδρόμια, Μην κοιτάς καθόλου τα πρόσωπά τους, Μην τους βλέπεις, Παι...

                        https://getoutside.ordnancesurvey.co.uk/guides/20-reasons-to-love-cycling/ (για ολοκληρωμένη εμπειρία διάβασέ το ακούγοντας αυτό:  https://www.youtube.com/watch?v=7dy7fElU6Ns  - αφού διαβάσεις τη μετάφραση που θα βρεις εδώ:  https://elenaskol.blogspot.com/2020/05/1-cem-adrian-nereye-gidiyorsun.html ) Και περνάνε τα χρόνια Και πού και πού γυρίζεις και με ψάχνεις, κάθε φορά που είμαστε στην ίδια πόλη, σπάνια πλέον. Και περνάνε τα χρόνια Και κάθε φορά είμαστε εγώ αλλού, αλλού εσύ. Να λέμε τα νέα μας όσο καιρό είχαμε ξεχάσει ο ένας τον άλλον. Να λέμε για τις επιτυχίες, τις αποτυχίες μας, τα αδιέξοδα, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις. Να προχωράμε και να μένουμε στάσιμοι και κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, σε κάποια στάση να βρισκόμαστε. Να περιμένω το 31 για κέντρο κι εσύ το 1Χ γι’ αεροδρόμιο. Πάντα για αεροδρόμιο εσύ. Πάντα με ένα «δεν ξέρω πού θα είμαι σε έναν μήνα». Να με αφήνεις...