Να μην ξεχάσω να σου πω

@cemadrianart


Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να σου φέρνω τον καφέ σου στη δουλειά και μια αγκαλιά για καλημέρα. Τα νευρικά μας γέλια και οι ατελείωτες από καρδιάς συζητήσεις.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε το παιδικό χαμόγελό σου, κι οι φουρτούνες μες στα μάτια σου όταν λύγιζες στα χέρια μου κι έτρεχαν τα δάκρυά σου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε η μουσική μας, κι όλα τα τραγούδια που δεν αντέχω πια να ακούσω.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε το ότι μου θύμιζες πόσο ωραίος άνθρωπος μπορώ να γίνω, που με έκανες να νιώθω πως όλα τα μπορώ.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε η κάθε φορά που άδειαζα τους πόνους μου στην αγκαλιά σου, που μέσα από τα μάτια σου έβλεπα τον καλύτερο εαυτό μου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να με κάνεις να νιώθω δυνατή όσο περισσότερο σου έδειχνα τις αδυναμίες μου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε να νιώθω πως δίπλα σου μαθαίνω, τη ζωή, τους ανθρώπους και τον εαυτό μου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο μου έλειψε απλά να υπάρχεις στη ζωή μου, να τραβάμε ο ένας τον άλλον για να πάμε μαζί μπροστά.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο με πονούσε όταν λύγιζες και χανόσουν και με τράβαγες στην άβυσσό σου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πόνεσα όταν έφυγες, κι ένιωσα μέσα μου ένα κενό σαν μαύρη τρύπα να με καταπίνει.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πόνεσα όταν σε έχασα, κι έμεινα χαμένη, να ψάχνω τον εαυτό μου, ενώ είχα συνηθίσει να μου δείχνεις εσύ τον δρόμο.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πόνεσα όταν με άφησες, πάνω που με έπεισες ότι άξιζα να μείνεις.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πόνεσα όταν χάθηκες, και δεν ήξερα καν αν είσαι ακόμη εντάξει, κι ήλπιζα πως αν πάθεις κάτι κάποιος θα βρεθεί να μου το πει.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πονούσα όταν έβαζα στη θέση σου ανθρώπους που δεν κατάλαβαν ποτέ, όπως εσύ, πόσο εύθραυστη ήταν η καρδιά μου.

Να μην ξεχάσω να σου πω πόσο πόνεσα με το πόσο γρήγορα σε ξέχασα, γιατί δεν άντεχα να θυμάμαι τον κακό εαυτό σου.

Μα και πάλι δεν θα σου πω τίποτα, θα καθίσω ν’ απολαύσω το λίγο σου που θα γεμίσει, έστω για λίγο, έστω λίγα απ’ τα κενά μου…

Μα και πάλι δεν θα σου πω τίποτα, θα πάρω την ύπαρξή σου και θα καλύψω τις πληγές μου…

Μα και πάλι δεν θα σου πω τίποτα, θα καθίσω να σε κοιτάω και να σκέφτομαι πόσο πολύ μου έλειψες. Και να εύχομαι αυτήν τη φορά να είναι για λίγο παραπάνω… 

 

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

Από την Πόλη έρχομαι

Image
  Κι ενώ κάθομαι αμέριμνη στη δουλειά φροντίζει το φβ να μου θυμίσει μία ανάμνηση από 5 χρόνια πριν. Είναι η φωτογραφία που βλέπεις πιο κάτω, σίγουρα δεν καταλαβαίνεις καν τι είναι, αλλά για μέσα σημαίνει τόσα πολλά. Σε εμένα θυμίζει τη στιγμή που άλλαξε σχεδόν όλη η πορεία της ζωής μου.                                                               Πριν 5 χρόνια, λοιπόν, σαν σήμερα, φτάνω κατάκοπη, μετά από 12ωρο ταξίδι, στην Πόλη. Σε αυτήν την πόλη που ακόμη και σήμερα θεωρώ πως είναι το μόνο μέρος που ένιωσα ποτέ τόσο σπίτι μου. Αυτό το βήμα, λοιπόν, να φύγω για κάποιους μήνες το έκανα για να ξεφύγω. Από έναν μάταιο, μονόπλευρο έρωτα που μου τρωγε τα σωθικά- ως νέα και ενθουσιασμένη που ήμουν- και τον οποίο παίζει να τον ξέχασα τη στιγμή που πάτησα χώμα Πόλης. Και να ξεφύγω από τον πόνο ενός νοσήματος που, επίσης μου έτρωγε τ...
Read more

Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο μακριά και οι καρδιές τους τόσο κοντά

Χθες ήταν σίγουρα η ομορφότερη Ανάσταση. Ήταν όλοι στα μπαλκόνια τους· οικογένειες, άνθρωποι μόνοι, νέοι, γέροι, ο στριμμένος γέρος από απέναντι, ο νεαρός από κάτω που σηκώθηκε απ’τον καναπέ μετά από έναν μήνα, οι Τούρκοι απ’τη γωνία, ο μπαφιάρης από δίπλα, ο σκύλος μου κι ο σκύλος του απέναντι… με αναμμένα κεριά, πυροτεχνήματα, γέλια, «χρόνια πολλά», παιδικές φωνές… Χθες κανένα δεν νοιάστηκε για το τι θα φορέσει, δεν βιάστηκε να γυρίσει σπίτι για να βγει έξω, δεν σχολίασε το διπλανό του, δεν μέτρησε παρουσίες κι απουσίες… οι οικογένειες πέρασαν τη νύχτα μαζί και όσα ήμασταν μόνα μας μοιραστήκαμε ευχές με γείτονες που δεν είχαμε πει ούτε γεια έως τότε. Χθες είδαμε πως η θρησκεία δεν είναι στις εκκλησίες και η αληθινή πίστη είναι αυτή που ενώνει, όχι αυτή που χωρίζει. Η αληθινή πίστη στον όποιο Θεό, στην όποια ιδέα, ενώνει χριστιανούς και αλλοθρήσκους, αθέους και αγνωστικιστές. Η αληθινή πίστη ενώνει ανθρώπους και όχι τις ιδιότητές τους. Κι αναρωτιέμαι αν θα μας μείνει κάτι, αν...
Read more

Δεν θέλει η πουτάνα να κρυφτεί κι η πατριαρχία δεν την αφήνει

Image
Θα ξεκινήσω από κάτι που δεν έχει καμία σημασία αλλά ταυτόχρονα έχει και μεγάλη σημασία (σ’έκαψα;). Την Τούνη δεν τη συμπαθούσα ποτέ. Και σου λέω ότι δεν τη συμπαθούσα όχι για να αποστασιοποιηθώ από το lifestyle της ή να δείξω ότι είμαι κουλτουριάρα που δεν βλέπω realities (γιατί σχεδόν κάθε κείμενο που βλέπω ξεκινάει κάπως έτσι: "Την Τούνη δεν την ήξερα"- εγώ την ήξερα πολύ καλά και από την τηλεόραση και από τα social), αλλά γιατί θέλω να σου πω ότι η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με τη συμπάθεια- ή ακόμη και την εκτίμηση-  προς το θύμα. Τελευταία άρχισα να τρέφω μία συμπάθεια απέναντί της, όχι τόσο για τη συμπεριφορά της, αλλά για την απαράδεκτη συμπεριφορά του κόσμου απέναντί   της. Η παρουσία της, κυρίως στα social media , και η αντίδραση απέναντι σε αυτήν αποτελεί μία μελέτη πάνω στο slut - shaming . Οι ματσίλες που την ακολουθούν για το οφθαλμόλουτρο να την κράζουν ταυτόχρονα και να ηθικολογούν, οι ίδιοι, αυτοί που την χάζευαν στα μαγαζιά της Θεσσαλονίκης να λένε τα χίλ...
Read more