Άτεκνη για την επιστήμη ρε γαμώτο

Αυτή είναι η μήτρα μου. Ωραία, άδεια, ΔΙΚΗ ΜΟΥ

Είχα καιρό να γράψω, ε; Όχι επειδή δεν είχα τι να πω, αλλά επειδή είχα τόσο πολλά που, άλλα τα είπαν καλύτερα από μένα, άλλα δεν ακούστηκαν ποτέ και άλλα δεν θα είχε νόημα. Αλλά, ξέρεις, σε αγαπώ και να είμαι ειλικρινής μαζί σου: κυρίως δεν έγραφα γιατί έπεσα στην πατριαρχοκαπιταλιστική παγίδα “Harder, Better, Faster, Stronger”. Γιατί μονίμως «δεν έχω χρόνο» σε σημείο που το σώμα μου μια μέρα έμεινε στον τόπο, να μην κουνιέται, σαν να μου λέει «μπάστα κοπελιά, θέλω λίγο την ηρεμία μου».

Και γιατί, όμως, δεν έχω ποτέ χρόνο; Μα γιατί πρέπει να έχω ΛΌΓΟ. Που είμαι 27 και ελεύθερη εδώ και 5 χρόνια και- φυσικά- έναν ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ λόγο που δεν θέλω παιδιά. Άρα τι μένει; Πρέπει να είσαι καλή στη δουλειά σου! Όχι απλά καλή, βασικά, γιατί τότε και πάλι μπορείς και πρέπει να κάνεις παιδιά και να αποκατασταθείς. Πρέπει να είσαι ΤΕΛΕΙΑ στη δουλειά σου! Και κάπως έτσι, δώστου μία δουλειά, δώστου δεύτερο μεταπτυχιακό, δώστου δεύτερη δουλειά για να πληρώνεις το μεταπτυχιακό, δώστου πρακτικές και τρέξιμο για να αποκτήσεις κι άλλη κι άλλη κι άλλη εμπειρία, ταυτόχρονα, ως ελεύθερη χωρίς παιδιά και χωρίς, επομένως, υποχρεώσεις (ρε συ υπάρχουν άπειρα άτομα που μέσα σε όλα, χωρίς αιδώ και τσίπα, μου λένε «οκ, δεν έχεις και υποχρεώσεις! (σ.σ. = παιδιά)») πρέπει να είσαι και πάντα διαθέσιμη, για τηλέφωνα εκτός ωρών εργασίας «έλα για το καλό του χ παιδιού, να σε πάρω αύριο στις 2 τα μεσάνυχτα να με συμβουλέψεις», και δεν κατάλαβα, γιατί δεν απαντάς στα τηλέφωνα μετά τις 11 το βράδυ; Θα σου στείλω μέσεντζερ, α δεν το είδε, οκ, κι SMS και τι εννοείς έληξε η σύμβασή σου; Είσαι υποχρεωμένη εφ’ όρου ζωής να παρέχεις δωρεάν συμβουλές γιατί δεν είσαι μάνα και δεν καταλαβαίνεις το άγχος ενός παιδιού (οφ κορς δεν καταλαβαίνω, αλλά πίστεψέ με, καταλαβαίνω το δικό μου), δουλειά σου είναι και ΠΡΕΠΕΙ να την κάνεις δωρεάν για να είσαι καλός άνθρωπος (ότι θα εμπιστευόσουν γιατρό να σε εγχειρίσει εθελοντικά ξέρω ‘γω). Και όλα αυτά, για δύο λόγους: γιατί, φυσικά, δεν έχω άντρα και παιδιά, άρα δεν έχω υποχρεώσεις. Και γιατί, πρέπει να υπάρχει λόγος που δεν τα έχω αυτά, δηλαδή ότι έχω αφιερωθεί 24/7 στη δουλειά μου και πρέπει να διαπρέπω σε αυτήν και να ασκώ το επάγγελμά μου ανεξάρτητα από ώρες και μισθούς για να δικαιολογήσω γιατί δεν έχω γκόμενο και δεν θέλω παιδί.

Δεν στο κρύβω, έχω πέσει στην παγίδα. Ότι πρέπει όντως να πετύχω και να είμαι ΤΕΛΕΙΑ, ώστε όταν με ρωτήσουν να μπορώ να δικαιολογήσω την απουσία γκόμενου και παιδιού «Μα εγώ αφιερώθηκα στην καριέρα μου». Και φυσικά ακολουθεί αμήχανο γελάκι όπου σε κοιτάνε σε φάση: «αχ γλυκούλα, που θα πεθάνεις μοναχούλα».

Και να τονίσω, είμαι 27! Δηλαδή έχω, νομίζω, ακόμη 3 χρόνια μέχρι να μηδενίσει το χρονόμετρο «ξόφλησες σαν γυναίκα». Και σκέφτομαι τι γίνεται όταν «σβήνεις τα πολλά; (βλ. γνωστό σποτ)». Τι περνάνε οι γυναίκες, οι μεγαλύτερες από μένα, που δεν ήθελαν, δεν μπόρεσαν, δεν μπόρεσαν και μετά δεν ήθελαν, δεν ήθελαν κι όταν θέλησαν δεν μπόρεσαν;

Το λέμε πολλές φορές προβοκατόρικα, το «κουμάντο στα σώματά σας/ κουμάντο στη μήτρα μου κάνω εγώ». Ξέρεις τι; Δεν είναι η μήτρα μου. Είναι η ζωή μου, είναι ο εαυτός και η ύπαρξή μου, η αξία μου και η υπόστασή μου. Είναι η γαμημένη ζωή μου. Είναι η αμφιβολία για κάθε επιλογή μου («όταν βρεις έναν καλό άντρα θα αλλάξεις γνώμη»). Είναι η ευθύνη για κάθε στραβή («μα κι εσύ όλο μαλάκες επιλέγεις» «άργησες και τώρα δεν μπορείς»). Είναι η υποτίμηση κάθε άλλης επιτυχίας («οκ, κι αν δεν έχεις κάποιον να το μοιραστείς, μισή χαρά είναι»). Είναι ο εσωτερικευμένος φόβος «κι αν όντως, όταν γεράσω, νιώσω πως δεν έκανα τίποτα και είμαι μόνη;» κι ας έχω αφήσει τόσα πίσω.

Είναι που βλέπω συνομήλικες μαμάδες και μας κάνατε να ανταγωνιζόμαστε στον μεγάλο αγώνα «μαμάδες ή άτεκνες; Ποιες είναι οι πιο ευτυχισμένες;». Και ξεχάσαμε το πιο απλό: Ευτυχισμένες είναι όσες μπόρεσαν να κλείσουν τα αυτιά τους και να κάνουν αυτό που γουστάρουν. Να κάνουν παιδιά αν και όποτε θέλουν, και στέλνουν τον γιόκα τους μπαλέτο και την κόρη ποδόσφαιρο, να μην κάνουν παιδιά επειδή δεν μπόρεσαν και τεκνοθέτησαν (χωρίς να έχει το δικό τους DNA!!!) ή να βρήκαν τη δύναμη μέσα τους να σας βάλουνε στο μιουτ, να μην κάνουν παιδιά ακόμη κι αν βρήκαν τον «κατάλληλο», να μην κάνουν παιδιά μόνο και μόνο επειδή έχουν κάποιον που, όμως, δεν είναι ο «κατάλληλος», να χωρίσουν στα 40 πετώντας την «τελευταία ευκαιρία» να κάνουν παιδιά με τον ακατάλληλο, να τεκνοθετήσουν με τη σύντροφό τους παρά τα νομικά κωλύματα, να κάνουν παιδί με τον κολλητό επειδή ήθελαν απλά ένα παιδί, χωρίς τη συσκευασία δώρου +Mr Perfect, να μην κάνουν παιδιά και να μην αφιερωθούν στην καριέρα τους, να μην κάνουν παιδιά για να κάνουν ταξίδια και να πηδιούνται με αγνώστους που παίρνουν autostop.

Και δεν σου λέω ότι πρέπει να τα κάνεις αυτά, γιατί ξέρω πόσο δύσκολο σου είναι. Σου λέω απλά, την επόμενη φορά που θα σου πουν το οτιδήποτε σκέψου πως ο κόσμος πάντα θα λέει και θα ρωτάει τις πιο αδιάκριτες ερωτήσεις, ανεξάρτητα από το τι θα κάνεις. Γιατί δεν έχεις γκόμενο; Κάνε κι ένα παιδάκι! 6 χρόνια μαζί κι ακόμη χωρίς παιδί, δεν μπορούν να κάνουν, ε; Γιατί με καισαρική; Πόσο θα θηλάσεις; Πόσα κιλά έβαλες; Έστειλες τον γιο σου ρυθμική; Πώς την αφήνεις να φοράει κοντά; Έχει η κόρη σου γκόμενο και δεν την πιάνεις από το μαλλί; Ακόμη να γαμήσει ο γιος σου; Γκέι είναι; Τα παιδιά; Δεν έρχονται καθόλου να σε δουν; Καλά πώς την άφησες να παντρευτεί στη Χίο; Και τα εγγόνια σου; Τα πεθερικά θα τα μεγαλώσουν;….

Και κάπως έτσι, ξεχάσαμε να ζήσουμε. Άρα, κάνε τη χάρη, σε εσένα πρώτα, κάθε φορά που πάνε να σου μάθουν πώς να ζεις, κάνε ένα βήμα πίσω και θυμήσου πως η ζωή είναι ΔΙΚΗ σου, είναι μία, είναι μοναδική και αξίζει ανεξάρτητα από τις επιλογές σου. Θυμήσου πως ο κόσμος λέει τόσα πολλά που στην ουσία δεν λέει τίποτα. Θυμήσου πως όσοι σου πούνε πώς να ζήσεις, προσπαθούν να ζήσουν τα δικά τους απωθημένα μέσα από σένα και να διορθώσουν μέσα από τις επιτυχίες σου ότι θεωρούν δική τους αποτυχία. Και δεν θέλεις να γίνεις κι εσύ έτσι, ε; Θυμήσου πως υπάρχουν χιλιάδες λόγοι για να μην κάνεις αυτά που θέλεις: οικονομικές δυσκολίες, ταξικότητα, καπιταλισμός, διακρίσεις και ανισότητα, η ριμάδα η τύχη, η υγεία σου και το σώμα σου, η πατριαρχία, η πανδημία, η αντικειμενική αδυναμία σου, τα διλήμματα και οι επιλογές σου, οι προτεραιότητες, τα απρόοπτα. Χιλιάδες λόγοι, εκτός από έναν: το τι θα πουν οι άλλοι. Παίρνοντας, λοιπόν, από το γνωστό σποτ, θα σου πω πως μια μέρα όντως θα κοιτάξεις πίσω, και μην δώσεις καμία σημασία σε αυτά που «έπρεπε» να κάνεις, προσπάθησε, όσο μπορείς και σε αφήνουν, να καταφέρεις, όταν κοιτάξεις πίσω, να δεις τη δική σου ζωή και όχι αυτήν που σου επέβαλαν.