Μεγαλώσαμε. Περνάνε τα χρόνια. Θα γυρίσεις ποτέ;

                       https://getoutside.ordnancesurvey.co.uk/guides/20-reasons-to-love-cycling/

(για ολοκληρωμένη εμπειρία διάβασέ το ακούγοντας αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=7dy7fElU6Ns - αφού διαβάσεις τη μετάφραση που θα βρεις εδώ: https://elenaskol.blogspot.com/2020/05/1-cem-adrian-nereye-gidiyorsun.html)

Και περνάνε τα χρόνια

Και πού και πού γυρίζεις και με ψάχνεις, κάθε φορά που είμαστε στην ίδια πόλη, σπάνια πλέον.

Και περνάνε τα χρόνια

Και κάθε φορά είμαστε εγώ αλλού, αλλού εσύ.

Να λέμε τα νέα μας όσο καιρό είχαμε ξεχάσει ο ένας τον άλλον.

Να λέμε για τις επιτυχίες, τις αποτυχίες μας, τα αδιέξοδα, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις.

Να προχωράμε και να μένουμε στάσιμοι και κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, σε κάποια στάση να βρισκόμαστε. Να περιμένω το 31 για κέντρο κι εσύ το 1Χ γι’ αεροδρόμιο.

Πάντα για αεροδρόμιο εσύ. Πάντα με ένα «δεν ξέρω πού θα είμαι σε έναν μήνα».

Να με αφήνεις να αναρωτιέμαι αν αξίζει. Αν αξίζει να σου πω, περίμενέ με αυτή τη φορά. Άφησέ με να σε περιμένω κι εγώ τα βράδια που γυρίζεις πτώμα απ’ τη δουλειά. Δεν ξέρω σε ποια πόλη, δεν ξέρω σε ποια χώρα, δεν ξέρω αν αξίζει να σου πω περίμενε.

Γιατί εσύ όλο φεύγεις.

Και γυρνάς σαν να μην πέρασε μια μέρα και σαν να πέρασαν αιώνες.

Κάθε φορά να με κάνεις να σε εμπιστευτώ, κι αφού τα καταφέρω να φεύγεις πάλι χωρίς να λες για πού.

Και μετά γυρνάς και ζητάς να συνεχίσουμε ό,τι αφήσαμε στη μέση. Μα τα χρόνια περνάνε και δεν έμεινε τίποτα στη μέση, γιατί, πολύ απλά, ποτέ δεν ξεκινήσαμε αυτό που άξιζε σε μας. Υπερανέλυες τα πάντα και μου ζητούσες σαν χείμαρρος να σε παρασύρω. Μα δεν καταλάβαινες ποτέ πως ο χείμαρρος ήσουν εσύ κι εγώ παλεύω κάθε φορά να βρω από κάπου να κρατηθώ, ενώ με παρασύρεις σε σχέδια κι αβεβαιότητες και διλήμματα και ένα μόνιμο «δεν ξέρω». Μπορώ να σε παρασύρω αν το θες, όμως εμένα ποιος θα με κρατήσει όταν αποφασίσεις να φύγεις πάλι;

Και περνάνε τα χρόνια

Και γκρίζαραν τα μαλλιά σου.

Κι έκανες ρυτίδες.

Δεν προσέχεις καθόλου εκεί που πας.

Προσέχεις τουλάχιστον το ποδήλατό σου;

Έβγαλα κι εγώ δυο άσπρες τρίχες.

Θυμάσαι που τα μαλλιά σου ήταν καστανά και τα δικά μου μωβ;

Γκρίζαραν τα μαλλιά σου γαμώτο, κι έχεις ακόμη αυτήν την παιδική αφέλεια, και γυρνάς πάντα μετά από ένα και δύο χρόνια σαν το παιδάκι που έσκισε τα γόνατά του στο πάρκο και ζητάει συγνώμη. Κι εγώ θα σε βάλω τιμωρία. Κι όταν λυγίσω και θέλω να σου πω «άντε, έλα εδώ τώρα», θα μου πεις «τώρα έχω φύγει, δεν ξέρω πότε θα γυρίσω». Και θα χαίρομαι που τουλάχιστον δεν πρόλαβα να σου δείξω ότι λύγισα πάλι.

Μέχρι την επόμενη φορά που θα έρθεις, θα έχω καταφέρει να σε ξεχάσω πάλι. Περίεργο που καταλαβαίνω πόσο μου έλειψες μόνο όταν γυρίζεις πάλι.

Τότε που χώνομαι στην τεράστια αγκαλιά σου, που φτάνω ακριβώς στο ύψος της καρδιάς σου, που προδίδει ο χτύπος της το άγχος σου για το αν θα σε συγχωρήσω αυτή τη φορά. Έλα τώρα, ρε ψηλέ, ακόμη να καταλάβεις πως πάντα σε συγχωρώ;

Λες πως θα μείνεις, μετά πως δεν ξέρεις, το ξέρουμε κι οι δύο πως θα φύγεις, μικρή η πόλη για να σε χωρέσει. Είσαι για μεγάλα πράγματα εσύ. Πάμε εκεί που είπαμε, να τα χτίσουμε μαζί;

Πήγαινε όπου θες, αλλά γύρνα πάλι να μου πεις τι πέτυχες αυτή τη φορά. Να σε θαυμάσω και να συγκινηθώ που τα κατάφερες πάλι. Θυμάσαι που την πρώτη φορά μου είχες πει «δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω, λες το ‘χω;», θυμάσαι που μου είπες «δεν το ξέρει κανένας πως φοβάμαι ότι θα αποτύχω». Φανταζόσουν τότε πως θα έφτανες εκεί που είσαι σήμερα; Ούτε εγώ. Έτσι κι αυτή τη φορά θα συγκινηθώ όταν μου το πεις. Και θα δακρύσω και θα μου πεις ξανά «ρε, μην είσαι μαλάκας, τα κατάφερα». Γι’ αυτό δακρύζω ρε ηλίθιε, γιατί τουλάχιστον άξιζε να με αφήσεις ακόμη δεν αρχίσαμε. Γιατί τουλάχιστον έκανες το όνειρό σου πραγματικότητα. Φτάνει τώρα; Μήπως να γυρίσεις τώρα; Πολύ δεν περίμενα;

Γύρνα πάλι, να μου πεις πώς πέρασες αυτή τη φορά. Να σου θυμώσω, να σε βρίσω, να μου πεις χίλιες συγνώμες, να μου λες αστεία για να θυμηθώ πόσο γαμάτος είσαι, να σε μαλώσω που καπνίζεις ακόμη αυτόν τον άθλιο καπνό και που καπνίζεις περισσότερο από την τελευταία φορά και που και στο ποδήλατο κουράζεσαι πιο πολύ πια- ποιος; Εσύ. Και να μου φύγει ο θυμός με μια αγκαλιά. Δεν θα σε ξεχάσω αυτήν τη φορά, στο υπόσχομαι. Αρκεί να μου υποσχεθείς πως το ταξίδι τελειώνει κι εγώ είμαι ο προορισμός. Αν δεν είσαι σίγουρος τότε κι εγώ θα σε ξεχάσω πάλι, σαν να μην ήρθες, σαν να μην χάθηκα στο χαμόγελό σου, σαν να μην είδα τα μαλλιά σου που γκρίζαραν.

Μεγαλώσαμε. Περνάνε τα χρόνια. Θα γυρίσεις ποτέ;