Βάλε κάτι ν'ακούσουμε- Part 1
Ακολουθούν, λοιπόν, τα τραγούδια που μοιράστηκα με τον ανάλογο σχολιασμό. Αυτή η σειρά κειμένων είναι λίγο προσωπική, λίγο αυτό-αποκαλυπτική, λίγο υπαρξιακή… δεν ξέρω αν σε ενδιαφέρει καν βασικά. Σίγουρα όμως αν αγαπάς τη μουσική όσο εγώ θα σκεφτείς κι εσύ μαζί μου, θα θυμηθείς κομμάτια, θα μισήσεις άλλα, θα γνωρίσεις νέα. Και φυσικά μπορείς να μοιραστείς τις δικιές σου προτάσεις. Προτείνω, επίσης, έτσι για μια ολοκληρωμένη εμπειρία, να ακούς ταυτόχρονα και το εκάστοτε τραγούδι
Πάμε, λοιπόν!
Ημέρα 1: Τραγούδι με
χρώμα στον τίτλο
Prince-Purple
rain
https://www.youtube.com/watch?v=TvnYmWpD_T8
Ένα τραγούδι που είναι μάλλον η μεγαλύτερη μουσική μου ματαίωση. Δεν έχω καθίσει καν να το ακούσω ποτέ ολόκληρο. Έχω, όμως, μία ισχυρή σύνδεση με τον τίτλο του. Έχω μία πνευματική σύνδεση με το μωβ και με τη βροχή. Το μωβ με ηρεμεί, δεν είναι απλά αγαπημένο χρώμα (ένας φίλος, μάλιστα κάποτε μου είχε πει πως η αύρα μου είναι μωβ). Το ίδιο και η βροχή, αν ήμουν καιρικό φαινόμενο θα ήμουν ξεκάθαρα βροχή. Για μένα, πέρα από μια γλυκιά μελαγχολία, συμβολίζει την κάθαρση. Αν μου δώσεις δε μωβ βροχή… Παραδίνομαι. Κρίμα, λοιπόν, που αυτό το τραγούδι μου είναι σχετικά αδιάφορο…
Bonus
track: Gogol Bordello- Start wearing purple
https://www.youtube.com/watch?v=SkkIwO_X4i4
Υποθέτω πως κάποια στιγμή θα γίνω η γριά γειτόνισσα του Hütz που φορούσε μωβ από την κορυφή ως τα νύχια και σύμφωνα με τον οποίο το «Ξεκίνα να φοράς μωβ» σημαίνει πως ήρθε η ώρα που έχεις αρχίσει να τα χάνεις, φόρα και μωβ σαν τη γειτόνισσα να το αποτελειώσεις.
Ημέρα 2:
Τραγούδι με αριθμό στον τίτλο
Θάνος Μικρούτσικος- οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia
https://www.youtube.com/watch?v=lBMy5KT5rbo
Από πού να το πιάσεις και πού να το αφήσεις…
Οι νάνοι του Καββαδία προστατεύουν τους ναυτικούς του s/s Cyrenia σε ένα ποίημα γραμμένο για την ανιψιά του καθώς, άλλωστε «Δεν μπορεί να της χαλάσει το χατίρι».
Κι έρχεται ο Μικρούτσικος σε αυτό το ιστορικό, πλέον, live, να κάνει, σύμφωνα με τον ίδιο, την ερμηνεία της ζωής του.
Ένα τραγούδι με το οποίο δύσκολα να ταυτιστείς. Ίσως έχεις βρει κάποιον στίχο, να τον ερμηνεύσεις όπως θέλεις κι έτσι να κάνει νόημα σε εσένα. Δεν νομίζω, όμως, πως το άκουσες ποτέ για να εκφράσεις συναισθήματα ή να ταυτιστείς. Η συγκεκριμένη ερμηνεία, όμως, ακούγεται με κομμένη ανάσα. Για κάποιον λόγο σε πιάνει ένα σφίξιμο, δεν μπορείς να βγάλεις λέξη, μέχρι τον τελευταίο στίχο που έρχεται σαν ένα «ουυυφ», να βγάλεις από μέσα σου όλο το σφίξιμο των 10 αυτών λεπτών.
Προσωπικά το ερμηνεύω ως τη λύτρωση της μεγάλης απόφασης. Οι 7 νάνοι φροντίζουν και προστατεύουν το πλοίο, το πλήρωμα κάνει τα καθήκοντά του, κι εγώ είμαι έτοιμος, μάνα, θα πάω στα καράβια.
Ημέρα 3: Τραγούδι που
θυμίζει καλοκαίρι
Moby- Porcelain
https://www.youtube.com/watch?v=13EifDb4GYs
Το καλοκαίρι όλα είναι πιο χαλαρά, άδειες, παραλίες, έρωτες… Προφανώς όλα αυτά συνοδεύονται από πολλές μουσικές. Μουσικές στα μπαλκόνια, στο αυτοκίνητο, στο beach bar (τι σου λέω τώρα ε; Έλα κάποια στιγμή θα πάμε κι εκεί), στα party (και τέτοια θα κάνουμε κάποια στιγμή). Έτσι, κάθε καλοκαίρι έχει τα τραγούδια του. Αυτά που τα ακούς και λες «πω ρε συ καλοκαίρι 2015, θυμάσαι;».
Ε αυτό νομίζω πως δεν είναι ένα τέτοιο τραγούδι. Είναι ένα κομμάτι που έχει το καλοκαίρι σαν έννοια μέσα του, μυρίζει άμμο κι ακόμη δεν είμαι σίγουρη αν ακούγονται κύματα στο βάθος. Μπορεί να βοήθησε και ο Leonardo, δεν ξέρω. Ξέρω, όμως πως αυτό το τραγούδι, δεν θυμίζει το καλοκαίρι του 19**, 20** . Θυμίζει καλοκαίρι, τελεία.
Ημέρα 4: Τραγούδι που
σου θυμίζει κάποιον/α/ο που θα ήθελες να ξεχάσεις
Lariste-
Clandestine
https://www.youtube.com/watch?v=rChdUAkCcrA
Γενικά δεν έχω άτομα που θα ήθελα να ξεχάσω. Δεν πιστεύω στην αξία της λήθης. Με κάθε άτομο σίγουρα θα έχεις και καλές αναμνήσεις. Αν είναι τόσο σίγουρο ότι δεν έχεις, και πάλι, δεν πιστεύω πως μπορεί ένας άνθρωπος να ήταν τελείως άχρηστος για την μετέπειτα πορεία σου. Μπορεί να είχες άθλιες εμπειρίες που τις θυμάσαι και γελάς, ντροπιαστικές που σε κάνουν να μην θέλεις να κάνεις ξανά τα ίδια λάθη, άσχημες που ακόμη περισσότερο σου δίδαξαν μαθήματα για εσένα και τις επιλογές σου. Μπορεί ακόμη οι εμπειρίες να ήταν τραυματικές και όντως να θέλεις να ξεχάσεις την ύπαρξη του ανθρώπου αυτού. Ακόμη και το τραύμα, όμως, έχει μία λειτουργία, είναι κομμάτι σου, η διαδικασία διαχείρισης και αποδοχής του είναι μέρος της ιστορίας σου. Και εν προκειμένω, όταν λέω πως δεν πιστεύω στην αξία της λήθης εννοώ ότι πιστεύω στην αξία της αποδοχής.
Σε κάθε περίπτωση, λοιπόν, προσωπικά δεν μοιράζομαι την καλή μουσική με άτομα αμφιβόλου ποιότητος. Δεν υπάρχει χειρότερη μουσική σπατάλη από την κομματάρα που έβαλες για ξυπνητήρι κι αυτήν που σου θυμίζει το πρώην που σε κεράτωσε. Έτσι, πέρα από λίγη Πάολα και Παντελίδη που χαράμισα ως πρωτοετής φοιτήτρια στη Θεσσαλονίκη που σέβεται τον εαυτό της, ευτυχώς δεν μετράω «καμμένα» αξιόλογα κομμάτια.
Εν προκειμένω δεν κρύβεται κάποια δακρύβρεχτη ιστορία πίσω από αυτό το κομμάτι. Θυμίζει απλά κάτι καλοκαιρινά πρωινά που τα μοιραζόμουν με τον λάθος άνθρωπο. Κι έχει μείνει να θυμίζει την πρώτη γουλιά καφέ που μου έφερνε από το εσπρεσσάδικο στη γωνία στις 8.20 και την γκρίνια για το πώς τον πίνω σκέτο. Θυμίζει πρωινή δροσιά στον Αυγουστιάτικο καύσωνα της πόλης και δύσκολες μέρες που ξεκινούσαμε μαζί με γέλια και ατέλειωτες συζητήσεις. Την υπόλοιπη μέρα ίσως και να ήθελα να την ξεχάσω, αλλά έτσι θα ξεχνούσα και το ότι δεν πρέπει να με χαραμίζω και να βάζω όλες μου τις επιθυμίες σε παύση μέχρι κάποιος να είναι έτοιμος να πατήσει το play. Γιατί έτσι θα ξεχνούσα πως αυτός που δεν είναι έτοιμος για σένα σήμερα, δεν θα είναι ούτε αύριο ούτε σε 4 μήνες. Απλά σήμερα δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει.
Ημέρα 5: Τραγούδι που
πρέπει να παίζεται δυνατά
Kled Mone-
Catatonia
https://www.youtube.com/watch?v=BND-dz-W1FY
Η μουσική πρέπει να παίζεται δυνατά γενικά. Αυτό το διαμαντάκι, όμως, πρέπει να παίζεται δυνατά για πιο πρακτικούς λόγους. Γιατί συμβαίνουν τόσα σε αυτό το κομμάτι που πρέπει να παιχτεί δυνατά για μία ολοκληρωμένη εμπειρία. Είναι από τα κομμάτια που νιώθεις το bit τους να σε χτυπάει στο στήθος. Είναι ένα roller coaster συναισθημάτων που σε πάει από τη μελαγχολία στη λύτρωση και από την έκσταση στην πλήρη συνειδητότητα της ύπαρξής σου.
Γενικά, αν δεν τον ξέρεις ήδη, ψάξε τον Kled Mone, έναν από τους καλύτερους producers της πόλης και της χώρας και ίσως των Βαλκανίων κ.ο.κ.. Μουσική διάνοια με εξαιρετική αντίληψη. Λίγο πολύ θα βρεις σίγουρα κάποιο κομμάτι του που ταιριάζει στα γούστα σου, καθώς, πέρα από το ότι παράγει ηλεκτρονική μουσική, δεν μπορείς να τον εντάξεις σε ένα συγκεκριμένο είδος. Παράγει και ρεμιξάρει ακομπλεξάριστα από τη Μισιρλού μέχρι Moby και Leona Lewis. Τα κομμάτια του είναι ιδιαίτερα εσωτερικά, προσωπικά μου χτυπούν πολύ ευαίσθητες χορδές και σίγουρα δεν περιμένεις από την ηλεκτρονική μουσική να σου δημιουργεί τέτοιον καταιγισμό συναισθημάτων. Τσέκαρέ τον και θα με θυμηθείς.
Ημέρα 6: Τραγούδι
που σε κάνει να θέλεις να χορέψεις
Rina-
Meredith
Ω ναι… υπάρχει κρυμμένος κι ένας Sin Boy κάπου εκεί. Κι ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για ενοχικές απολαύσεις. Ανοίγω όλα τα χαρτιά μου, λοιπόν, και σου λέω πως το Meredith, το Gigi και το Caliente είναι τα κομμάτια που με δαιμονίζουν. Επέλεξα το Meredith γιατί, σε σχέση με τα υπόλοιπα, είναι πολύ πιθανό να μην το έχεις ακούσει, ενώ αν το άκουσες χωρίς να ξέρεις ότι είναι του Sin Boy είναι πολύ πιθανό να σου αρέσει κιόλας.
Και ξέρεις τι, γενικά έχω πρόβλημα επειδή αυτά είναι τα κομμάτια που ακούνε τώρα τα παιδιά στην εφηβεία. Από την άλλη κι εγώ στην ηλικία τους άκουγα «κυρ-αστυνόμε» και «Γυναίκες» και δεν έπαθα κάτι. Βέβαια εγώ πέτυχα και πυξ-λαξ, ένδοξες στιγμές Χατζηγιάννη, Active Member, και Μητροπάνο πριν γίνει ρετρό. Με τρομάζει, δηλαδή, μία μουσική βιομηχανία που ότι πιο προσβάσιμο έχει να προσφέρει στα νέα παιδιά είναι ο Sin Boy, ο FY –και ναι- ο Βρεττός και ο Αργυρός. Με ενοχλεί η «μουσική» που έχει καταλήξει να φτιάχνει κομμάτια click bite.
Στην ηλικία μου, βέβαια, ακούω Sin Boy εντελώς συνειδητά ως αυτό-τρολλάρισμα. Αναγνωρίζω την χαμηλή ποιότητα των στίχων και μπορώ να θεωρώ το «καριόλα» σαρκαστικό. Είναι τέρμα σεξιστικά όλα αυτά τα κομμάτια; Εννοείται. Θα ήθελα να μην υπήρχαν; Σηκώνω και τα δύο χέρια. Είναι απλά ενοχική απόλαυση.
Εδώ, λοιπόν, έρχεται και το τελευταίο σχόλιό μου, μία θεωρία συνομωσίας σχετικά με τον Sin Boy. Για κάποιον λόγο θεωρώ όλο αυτό το σκηνικό τόσο ντεκαντάνς που δεν μπορεί παρά να είναι ένα τεράστιο τρολ σε όσους κάνουν τα ίδια στα σοβαρά (bonus συνωμοσία: Τι σου λέει που ο Sin Boy έκανε μόδα τη μάσκα πριν την κάνει υποχρεωτική ο κορονοϊός;). Αν πάλι αυτό το πυροτέχνημα που κατέληξε σε ένα ινσταγκραμικό greeklish mental break-down, δεν είναι τρολ, τότε είναι όλη η σαπίλα της ελληνικής βιομηχανίας θεάματος πεταμένη στα μούτρα μας αφιλτράριστη, σκληρή και- μάντεψε- σάπια.
Ημέρα 7: Τραγούδι για
να το ακούς όταν οδηγείς
Regard-
Ride it
Εδώ δεν έχω να πω πολλά. Το κομμάτι αυτό είναι Remix ενός τραγουδιού του 2008 που, προσωπικά, δεν είχα ακούσει, κι όταν το άκουσα με εκνεύριζε γιατί νόμιζα ότι πάει με ταχύτητα 0.25. Ένα κομμάτι για να οδηγείς με ανοιχτή οροφή, ιδανικά χωρίς συγκεκριμένο προορισμό ενώ ο ήλιος δύει.
Βέβαια ενώ μπορεί να σκέφτεσαι ότι λέει καβάλα το αμάξι σου κούκλα μου γλυκιά, είμαστε μόνοι (στον δρόμο), χάσε τον έλεγχο (ξέφυγε λίγο από το όριο ταχύτητας) κλπ… χμμ… όχι… Λέει αυτό που σκέφτηκε το πονηρό μυαλό σου. Και κάπως έτσι όλοι οι στίχοι αποκτούν τελείως άλλο νόημα…
Ημέρα 8: Τραγούδι για
ναρκωτικά ή αλκοόλ.
Jah Cure
ft. Damian 'Jr. Gong' Marley - Marijuana
https://www.youtube.com/watch?v=a7vCrwh0dlk
Κι ενώ στην Ελλάδα πιάσαμε σχεδόν 2019 για να νομιμοποιηθεί- επιτέλους- η φαρμακευτική κάνναβη, εδώ τα παιδιά συνθέτουν τον απόλυτο ύμνο για τη νομιμοποίηση της Μαριχουάνας.
Προσωπικά συμφωνώ με τη νομιμοποίηση, αλλά «συμφωνώ ότι διαφωνώ» με τον αγαπημένο Damian που μας προτρέπει να κάνουμε λίγη έρευνα για να δούμε τα οφέλη της THC. Σ’αγαπώ σε εκτιμώ, αλλά αυτή η ιστορία με τα μπαφάκια που είναι φάρμακο, καλύτερο από το τσιγάρο που δεν έχει επιπτώσεις στη νευροφυσιολογία του εγκεφάλου και δεν προκαλεί εθισμό έχει ξεφύγει. Γιατί, μάντεψε, και τον εγκέφαλό σου θα κάνει ζμπαράλια και την κοινωνική σου ζωή μαζί κι όταν κάποια στιγμή δεις ότι δεν μπορείς πλέον να διασκεδάσεις με την παρέα σου αν δεν το σκάσετε ή δεν μπορείς να κοιμηθείς αν δεν καπνίσεις κανα δυο, έλα να ξανασυζητήσουμε για εθισμό.
Στο τραγούδι τώρα… Είναι το πιο ερωτικό τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ για την εξύμνηση της μαριχουάνας. Αν δεν προσέξεις τους στίχους νομίζεις πως όντως είναι ένα παθιάρικο κομμάτι για να χορεύεται αισθησιακά στα Τζαμαϊκανά παρτάκια της Ερμού. Όχι, όμως, εκθειάζουν τις ιδιότητες της κάνναβης, βγάζουν λόγο σε Προέδρους και Πρωθυπουργούς, τους καλούν να φυτέψουν κι αυτοί τα δεντράκια τους, αναλύουν τη χημική σύστασή της και, φυσικά, υποστηρίζουν τη νομιμοποίησή της.
Σε κάθε περίπτωση, νομίζω πως η χρήση κάνναβης για τους Τζαμαϊκανούς είναι μάλλον ένα κοινωνικοπολιτισμικό στοιχείο. Και σε αυτούς το επιτρέπω να έχουν αντίστοιχα τραγούδια. Μπορώ να γελάω ελέυθερα, όμως, με κάθε αντίστοιχη ελληνική προσπάθεια.
Ημέρα 9: Τραγούδι που
σε κάνει χαρούμενο
Athena- Ben böyleyim
https://www.youtube.com/watch?v=xXJmbuppQxw
«Η ζωή είναι δική μου
Θέλω να αγαπήσω κάθε στιγμή που ζω
Δεν με πείραξαν ποτέ οι βροχές
Έχω πανέμορφα ελαττώματα (εδώ τραγουδάς δυνατά και παράφωνα)
Δεν παράτησα ποτέ τον δικό μου τρόπο»
Ένας ύμνος στη διαφορετικότητα με ένα βίντεο κλιπ που δεν μπορεί παρά να σου φτιάξει τη διάθεση- σε παρακαλώ απλά δες το. Ένα κομμάτι που τραγουδιέται δυνατά με τα χέρια ανοιχτά στη μέση του δρόμου.
Οι Athena, άλλωστε, έχουν ένα ιδιαίτερο χάρισμα σε αυτό. Αν αγαπάς λίγο Eurovision δεν μπορεί να μην ένιωσες το ίδιο και να μην χτυπήθηκες το 2004 με το For Real και να μην χτυπιέσαι ακόμη κάθε φορά που από το πουθενά παίζει σε κανένα live ή παρτάκι. Οι Athena, βέβαια, πέρα από αυτό, είναι μία μπάντα με πολιτική και κοινωνική θέση, είναι pop αλλά έχουν θίξει ζητήματα που για την τουρκική pop σκηνή είναι δια ροπάλου απαγορευμένα (βλέπε και το diversity του συγκεκριμένου βίντεο). Ένας άγραφος κανόνας της τουρκικής μουσικής λέει ότι η πραγματική αξία ενός καλλιτέχνη στην Τουρκία κρίνεται από το πόσα βίντεο και κομμάτια του έχουν απαγορευτεί. Δες και αυτό https://www.youtube.com/watch?v=cNPei56WhAk το οποίο, φυσικά και απαγορεύτηκε, αλλά ταυτόχρονα δίχασε και την ίδια τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα καταφέρνοντας έτσι κάτι πάρα πολύ σημαντικό για τα δεδομένα της χώρας: να ανοίξει έναν διάλογο μεταξύ των ΛΟΑΤΚΙΑ+ οργανώσεων και συλλογικοτήτων μετατρέποντας το ιδιωτικό (το εντός της κοινότητας) σε δημόσιο. Για το θάρρος και την αστείρευτη ενέργειά της αγαπάμε αυτή την μπάντα.
Bonus track
1: Amy Winehouse- Tears dry on their own
https://www.youtube.com/watch?v=ojdbDYahiCQ
Bonus track
2: Manga- Yeniden sev
https://www.youtube.com/watch?v=R21a5Zs8aZw
Bonus track
3: Λεωνίδας Μπαλάφας- Πυροσβεστήρας
Comments
Post a Comment