Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο μακριά και οι καρδιές τους τόσο κοντά

Χθες ήταν σίγουρα η ομορφότερη Ανάσταση. Ήταν όλοι στα μπαλκόνια τους· οικογένειες, άνθρωποι μόνοι, νέοι, γέροι, ο στριμμένος γέρος από απέναντι, ο νεαρός από κάτω που σηκώθηκε απ’τον καναπέ μετά από έναν μήνα, οι Τούρκοι απ’τη γωνία, ο μπαφιάρης από δίπλα, ο σκύλος μου κι ο σκύλος του απέναντι… με αναμμένα κεριά, πυροτεχνήματα, γέλια, «χρόνια πολλά», παιδικές φωνές… Χθες κανένα δεν νοιάστηκε για το τι θα φορέσει, δεν βιάστηκε να γυρίσει σπίτι για να βγει έξω, δεν σχολίασε το διπλανό του, δεν μέτρησε παρουσίες κι απουσίες… οι οικογένειες πέρασαν τη νύχτα μαζί και όσα ήμασταν μόνα μας μοιραστήκαμε ευχές με γείτονες που δεν είχαμε πει ούτε γεια έως τότε.

Χθες είδαμε πως η θρησκεία δεν είναι στις εκκλησίες και η αληθινή πίστη είναι αυτή που ενώνει, όχι αυτή που χωρίζει. Η αληθινή πίστη στον όποιο Θεό, στην όποια ιδέα, ενώνει χριστιανούς και αλλοθρήσκους, αθέους και αγνωστικιστές. Η αληθινή πίστη ενώνει ανθρώπους και όχι τις ιδιότητές τους.

Κι αναρωτιέμαι αν θα μας μείνει κάτι, αν θα μάθουμε κάτι από τη χθεσινή νύχτα… αν θα αναθεωρήσουμε για τη φύση των ανθρωπίνων σχέσεων, για το τι μας ενώνει, τι μας χωρίζει, για το ποιοι καταπιεστές -και για ποιον λόγο- θέλουν τους ανθρώπους διχασμένους. Δεν ξέρω…

Αυτό που ξέρω είναι πως, αν ζούσε ο Σαμαράκης, χθες θα είχε βγει στο μπαλκόνι του με ένα αναμμένο κερί και θα αναδιατύπωνε: «Ποτέ άλλοτε οι άνθρωποι δεν ήταν τόσο μακριά ο ένας από τον άλλον όσο είναι σήμερα. Και ποτέ άλλοτε οι καρδιές τους δεν ήταν τόσο κοντά η μία στην άλλη όσο είναι σήμερα».