Τα Χριστούγεννα της Ελένης Σκρουτζίνας

Δεν ξέρω αν σου έλειψα κι αν σου οφείλω εξηγήσεις για την μακρόχρονη αυτή απουσία μου, απλά πέρασε μία περίοδος που, από ότι φαίνεται, είχα τόσο πολλά να πω που εν τέλει δεν βγήκε λέξη… Κάπου, λοιπόν, στο τέλος καλοκαιριού είχα ζητήσει προτάσεις για θέματα που θα θέλατε να δείτε στο blog. Δεν τα έκανα όλα, το ξέρω, αλλά σιγά σιγά θα επανορθώσω. Μία από τις προτάσεις, λοιπόν, από ένα λαμπερό πλάσμα που, δυστυχώς δεν είχα την ευκαιρία να γνωρίσω καλύτερα, ήταν «παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις». Επειδή, όμως, ακόμη δεν έχω ξεχάσει τι μέρα είναι, τι ώρα είναι και ποια χρονιά (κυρίως αυτό), θα μιλήσω για παιδικές χριστουγεννιάτικες αναμνήσεις. 

Κάποια χρονιά προ Ολυμπιακών Αγώνων, λοιπόν, η Ελένη, πριν γίνει Έλενα, ήταν ένα μικρό τσιγκούνικο κοριτσάκι. Κρατούσε το χαρτζιλίκι της και, έχω και την εντύπωση, ότι παίζει να το έβαζε σε καλά κρυμμένο πουγκί. Όπως ήταν φυσικό η οικογένειά της την θεωρούσε γελοία, παρόλο που, πράγματι, επιβράβευε τις δεξιότητες αποταμίευσής της. Όλοι, άλλωστε, είχαν πάρει χαμπάρι ότι έλεγε πως τρώει τυρόπιτα στο σχολείο (70 λεπτά) κι έπαιρνε κουλούρι (50 λεπτά). Η μεγάλη της αδερφή, στην εφηβεία τότε, επειδή καμιά φορά το έριχνε και λίγο έξω κι έπαιρνε και κανέναν μπανάνα- βύσσινο παραπάνω ή ήθελε να πάει στο σιντάδικο να γράψει κανένα CD με τα νέα hits, της ζητούσε πού και πού λεφτά. Μα η μικρή Ελένη δεν έδινε ποτέ, γιατί, άλλωστε, όπως υποστήριζε, δεν είχε. Και κάπως έτσι, της βγήκε το όνομα: Σκρουτζ. 

Έναν Νοέμβριο το μικρό κορίτσι κουράστηκε από το συνεχές τρολλάρισμα της οικογένειάς της και κατέστρωσε ένα διαβολικό σχέδιο. Έλεγε, λοιπόν, πως πάει να πάρει σούπερ Κατερίνα και πήγαινε στο βιβλιοπωλείο κι έψαχνε δώρα ή πως τους κράτησε λίγο παραπάνω η κυρία στο φροντιστήριο. Βρήκε μία εκπληκτική κρυψώνα που κανένας δεν θα φανταζόταν μες στο σπίτι, την ντουλάπα, κι έκρυψε τρία δώρα. Όταν πλησίασαν οι γιορτές τα έβαλε κάτω από το δέντρο. Όλοι απόρησαν κι αυτή τους είπε «Για να μην με ξαναπείτε πια Σκρουτζ!». Το μασουράκι της έκανε φτερά, αλλά αυτή η μικρή τσιγκουνίτσα είχε τόση αγάπη μέσα της για την οικογένεια που της έτυχε, που δεν την ένοιαζε καθόλου- ντάξει ίσως λίγο. Έτσι το μικρό κορίτσι κατάλαβε πως, την επένδυση που ήθελε να κάνει, την έκανε, κι επένδυσε στα χαμόγελα της οικογένειάς της. Κατάλαβε πόσο ωραίο είναι να μοιράζεσαι. 

Έκτοτε έχουν αλλάξει πολλά. Η αδερφή της μεγάλωσε και μένει αλλού με ένα πολύ καλό παλικαράκι, ο μπαμπάς της δεν είναι πια αστυνόμος Σαΐνης στο Α.Τ. Αριδαίας, η μαμά της, για κάποιον λόγο, έχει μείνει ίδια, παρόλο που δεν βάζει την κρέμα που της πήρε η γιαγιά ενώ πλέον υπάρχει και μία Ντενίζ που τρυπώνει και κλέβει τις μπάλες από το δέντρο. Πολλά έχουν αλλάξει, λοιπόν, αλλά αυτή η παράδοση που ξεκίνησε η μικρή Σκρουτζίνα παραμένει ίδια. Κι έτσι, σε διάφορα κέντρα διαλογής δεμάτων ανά την Ελλάδα, τα δώρα της οικογένειας περιμένουν καρτερικά να μπουν κάτω από δύο Χριστουγεννιάτικα δέντρα (είπαμε, η αδερφή είναι με το παλικαράκι και ο COVID δυσκολεύει τα ριγιούνια) και να μοιράσουν χαμόγελα σε όλη την οικογένεια. 

Ξέρω, σε έχει κουράσει να ακούς πως αυτό το Πάσχα, καλοκαίρι, Χριστούγεννα, θα είναι διαφορετικά. Μα θα είναι… Σίγουρα, σε κάθε σπίτι θα είμαστε λιγότεροι, προσωρινά ή αμετάκλητα. Μπορεί να μην θέλεις καν να γιορτάσεις το οτιδήποτε, και είναι εντάξει. Μπορεί να τα περάσεις χωρίς την οικογένεια ή τα αγαπημένα σου άτομα. Σίγουρα θα είναι, ίσως οι χειρότερες γιορτές που είχες ποτέ. Μα αυτές τις γιορτές θα τις θυμάσαι, όπως θα θυμάσαι και τόσες όμορφες γιορτές πριν και μετά από αυτές. Φέτος, λοιπόν, αν δεν θέλεις, μην γιορτάσεις, σου έχουν στερηθεί πολλά άλλωστε… Κανένας, όμως, δεν μπορεί να σου στερήσει τις όμορφες εμπειρίες και αναμνήσεις, ακόμη κι αν, προς το παρόν, είναι ακόμη πολύ επίπονες... Θα μαλακώσουν, όμως, το υπόσχομαι…