Elena Sko

Από ότι ίσως έχεις καταλάβει αγαπώ τη μουσική. Συνήθως τα κείμενά μου τα γράφω με τη συνοδεία συγκεκριμένων κομματιών. Πολλές φορές θα σε παραπέμπω και στο αντίστοιχο τραγούδι. Από ότι ίσως, επίσης, έχεις καταλάβει, οι μουσικές μου επιλογές περιλαμβάνουν πολύ...ξένο ρεπερτόριο. Για να συνεννοούμαστε, λοιπόν, σκέφτηκα να μεταφράζω κάποια από αυτά.  Εν προκειμένω έχουμε Cem (προφέρεται Τζεμ) Adrian. Ο Τζεμάκος γενικά είναι καλλιτέχνης. Δεν γράφει απλά στίχους, αλλά ποιήματα. Γι' αυτό πιστεύω πως αξίζει να ρίξεις μία ματιά. Εδώ έχουμε το Nereye Gidiyorsun, ελληνιστί "πού πας;", το οποίο μπορεί να έχει πολλά νοήματα, αλλά σε αφήνω να δώσεις εσύ το δικό σου. Εγώ του έχω δώσει πολλά, ένα εκ των οποίων θα βρεις εδώ  https://elenaskol.blogspot.com/2020/05/blog-post_31.html "Σκούπισε όλα τα ψέματα αυτής της πόλης από το πρόσωπό σου, Μάζεψε την καρδιά σου από δρόμο σε δρόμο, Σβήσε όλα τα ίχνη σου από τα γκρι πεζοδρόμια, Μην κοιτάς καθόλου τα πρόσωπά τους, Μην τους βλέπεις, Παι...

                        https://getoutside.ordnancesurvey.co.uk/guides/20-reasons-to-love-cycling/ (για ολοκληρωμένη εμπειρία διάβασέ το ακούγοντας αυτό:  https://www.youtube.com/watch?v=7dy7fElU6Ns  - αφού διαβάσεις τη μετάφραση που θα βρεις εδώ:  https://elenaskol.blogspot.com/2020/05/1-cem-adrian-nereye-gidiyorsun.html ) Και περνάνε τα χρόνια Και πού και πού γυρίζεις και με ψάχνεις, κάθε φορά που είμαστε στην ίδια πόλη, σπάνια πλέον. Και περνάνε τα χρόνια Και κάθε φορά είμαστε εγώ αλλού, αλλού εσύ. Να λέμε τα νέα μας όσο καιρό είχαμε ξεχάσει ο ένας τον άλλον. Να λέμε για τις επιτυχίες, τις αποτυχίες μας, τα αδιέξοδα, τις ελπίδες, τις απογοητεύσεις. Να προχωράμε και να μένουμε στάσιμοι και κάθε φορά, με κάποιον τρόπο, σε κάποια στάση να βρισκόμαστε. Να περιμένω το 31 για κέντρο κι εσύ το 1Χ γι’ αεροδρόμιο. Πάντα για αεροδρόμιο εσύ. Πάντα με ένα «δεν ξέρω πού θα είμαι σε έναν μήνα». Να με αφήνεις...

https://cinefreaks.gr/movie/the-incredibles-%CE%BF%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%AF%CE%B8%CE%B1%CE%BD%CE%BF%CE%B9/ Η απόφαση για τους βιαστές και δολοφόνους της Ελένης βγήκε. Και ήταν η καλύτερη δυνατή δεδομένων των αγκυλώσεων του σαθρού ελληνικού νομικού συστήματος. Τώρα ο δημόσιος λόγος, λοιπόν, φαίνεται να στρέφεται στις ευθύνες. Κι οι ευθύνες αυτές υποστηρίζεται ότι βαραίνουν πάντα την οικογένεια. «Δίδαξε στον γιο σου να σέβεται κι όχι στην κόρη σου να φοβάται». Ακούγεται όλο και πιο συχνά και συμφωνώ. Εννοείται πως συμφωνώ γιατί, άλλωστε, η λύση δεν είναι η αποφυγή «επικίνδυνων» συμπεριφορών, χώρων, καταστάσεων, αλλά η εξάλειψη του κινδύνου εν γένει. Ωστόσο,   και να τονίσω πως δεν αναφέρομαι σε καμία περίπτωση στην παρούσα υπόθεση, αλλά μοιράζομαι μία γενική παρατήρηση, μήπως αποδίδουμε δυσανάλογη και δυσβάσταχτη ευθύνη τελικά στους γονείς; Παιδιά, λοιπόν, δεν έχω, και μάλλον ούτε θέλω να κάνω. Και ο λόγος είναι ακριβώς αυτός. Η τεράστια ευθύνη, η ηθική ευθύνη απέναντι στον εαυτό σ...

https://www.balcanicaucaso.org/eng/Areas/Europe/Femicide-the-numbers-in-Europe-184329 Από την αρχή της υπόθεσης της γυναικοκτονίας της Ελένης Τοπαλούδη έχω αποφύγει να τοποθετηθώ. Ίσως γιατί δεν θέλω να μπω στη διαδικασία να εξηγώ και να υποστηρίζω τα αυτονόητα. Πως δεν πήγαινε γυρεύοντας, πως κάθε όχι αναιρεί όλα τα προηγούμενα ναι, πως δεν ήταν απλή δολοφονία, ήταν βιασμός και γυναικοκτονία. Ακόμη περισσότερο, όμως, δεν τοποθετήθηκα γιατί με την Ελένη ταυτίστηκα. Γιατί η ιστορία της είναι οι φόβοι μου που έγιναν, δυστυχώς, πραγματικότητα για μια άλλη γυναίκα. Γιατί κάθε αηδιαστικό σχόλιο που διάβαζα το έχω ακούσει κι εγώ. Εμένα, όμως, δεν με δολοφόνησαν. Εγώ είμαι από τις τυχερές. Διάβασα σήμερα το πρωί την αγόρευση της εισαγγελέα   κας. Αριστοτέλειας Δόγκα και δάκρυσα με τα λόγια της. «Η αλήθεια έχει βγει. Η αλήθεια βοά. Έχει ακουστεί, έχει χιλιοειπωθεί» . Ναι. Η αλήθεια είναι μία και δεν χωράει συζήτηση επ' αυτού. Δύο βιαστές, δύο δολοφόνοι, βίασαν και σκότωσαν την Ελένη θεωρ...

https://themamafesto.wordpress.com/2012/03/07/some-of-the-rest-of-us/                       Ο Adam Smith , οικονομολόγος και φιλόσοφος, θεωρείται από πολλούς ως ο πατέρας της σύγχρονης οικονομίας. Ο Smith , λοιπόν, το 1776 [1] , έγραψε πως «δεν περιμένουμε το δείπνο μας από την καλοσύνη του κρεοπώλη και του φούρναρη, αλλά από την ιδιοτέλειά τους. Απευθυνόμαστε όχι στην ανθρωπιά τους, αλλά στην αγάπη για τον εαυτό τους ( self - love - η ιδιοτέλεια)». Καθόλου τυχαία παραδείγματα, κατά τον ίδιο, καθώς αυτούς θεωρούσε τη βάση της οικονομίας, αυτούς στους οποίους ο εργαζόμενος άντρας βασιζόταν για την τροφή του. Κι έρχεται, λοιπόν, 2,5 αιώνες μετά η Katrine Mar çal [2]   στο βιβλίο της « Who cooked Adam Smith’s dinner » να μας θυμίσει κάτι τόσο δεδομένο και αυτονόητο που έχω ξεχάσει κι εγώ, κι εσύ και προφανώς ο Smith . Την απλήρωτη εργασία της μητέρας που ετοιμάζει καθημερινά το φαγητό του γιου και του άντρα της. Αυτή είναι η ...