Ο άγνωστος του καναπέ μου

TW: Ένα ακόμη κορονοκείμενο

Αυτό το κείμενο δεν βρίθει από motivational  λόγια, δεν θα σου πω πώς να αξιοποιήσεις τον χρόνο σου, πώς να διαχειριστείς τον ψυχολογικό φόρτο της κατάστασης, να γυμναστείς, να τρως σωστά, να εκτιμήσεις τα μικρά πράγματα κλπ κλπ. Είναι ένα κείμενο αυτό-αποκάλυψης, για να σου πω πώς το περνάω εγώ και μπορεί να ταυτιστείς, μπορεί και όχι, μπορεί όντως να πάρεις κάτι από αυτό ή μπορεί να πεις «έλεος πχια με αυτό το κορονοβιρούσι!!». Σε κάθε περίπτωση, είναι ίσως από τις ελάχιστες στιγμές που, ανεξάρτητα από τις συνθήκες και τα δεδομένα της ζωής μας, το μόνο σίγουρο είναι πως αυτό που σε επηρεάζει περισσότερο αυτή τη στιγμή, είναι αυτό που επηρεάζει περισσότερο κι εμένα.

Σου γράφω, λοιπόν, αυτό το κείμενο από τον καναπέ του σπιτιού μου, ο οποίος έχει μία κούρμπα- λακούβα ντε- στη μέση, αποτέλεσμα των ατελείωτων ωρών που έχω περάσει τα τελευταία 5 χρόνια- και 4 η αδερφή μου πριν από εμένα- καθισμένη σε αυτόν, να διαβάζω για εξεταστικές, να γράφω διπλωματικές, να βλέπω ταινίες και σειρές, να ζωγραφίζω, να τρώω, να κοιμάμαι, να χαμουρεύομαι, να αγκαλιάζω τον σκύλο μου. Έτσι κι αυτή τη φορά, ο καναπές μου σηκώνει το βάρος αυτής της περιόδου. Το δικό μου βάρος όμως- που του είναι και αρκετό- κι όχι κάποιου άλλου. Όπως δεν έχει συνηθίσει κόσμο τόσα χρόνια, έτσι και τώρα, δεν κάνει διαφορά. Δεν ξέρω αν κάνει και σε μένα να σου πω την αλήθεια… Είμαι μάλλον από αυτά τα άτομα που είπαν «προετοιμαζόμουν μια ζωή για αυτή τη στιγμή». Πάντα ήμουν μοναχικό άτομο. Κοινωνικό μεν, αλλά πάντα απολάμβανα την παρέα του εαυτού μου. Του έδινα χρόνο, τον άκουγα, τον δούλευα, τον μάθαινα… μου αρέσει η παρέα μου. Κι αυτό το καταλαβαίνω τώρα περισσότερο από ποτέ.

Γιατί μας τρομάζει η μοναξιά όμως; Θα μου πεις γιατί ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον- και δεν έχεις άδικο. Θα σου πω όμως πως πιστεύω ότι, από την έλλειψη των άλλων, μάλλον μας τρομάζει περισσότερο η παρουσία ενός αγνώστου στον καναπέ μας. Αυτός ο άγνωστος με τις σκέψεις του, τα βαριά του συναισθήματα, τους τρομακτικούς του φόβους, δηλαδή, αυτός ο άγνωστος και οι ανασφάλειές του. Γιατί αν δεν του έδωσα χρόνο όταν όλα κυλούσαν κάπως καλύτερα, πώς να του δώσω χρόνο τώρα, μέσα σε μία σχεδόν δυστοπική πραγματικότητα που κρατάει ένα σπίρτο πάνω από τις ανασφάλειές του και απειλεί να τις σκάσει σαν πυροτέχνημα;

Κι εγώ, όσο κι αν απολαμβάνω την παρέα μου, όσο κι αν λέω ότι δεν μου φτάνει όλος αυτός ο χρόνος για να κάνω αυτά που θέλω, όσο κι απολαμβάνω το να μην χρειάζεται να απορρίπτω ανιαρές προτάσεις για έξοδο, χώνομαι κάθε βράδυ στην αγκαλιά του σκύλου μου. Γιατί έχω 45 ημέρες να αγγίξω άνθρωπο. Γιατί αν το ήξερα θα είχα κάνει περισσότερες αγκαλιές πριν. Κι είμαι άνθρωπος που έχω υπερευαισθησία στο άγγιγμα. Έκανα χρόνια να απολαμβάνω αγκαλιές. Και ο φόβος του μικροκόσμου μου είναι πως θα γυρίσω πάλι χρόνια πίσω, που ένα άγγιγμα με τράνταζε σαν ρεύμα.

Ξέρεις, τις προάλλες,  για πλάκα πήγε να με φιλήσει η μία φίλη μου. Φυσικά με ξέρει και δεν το έκανε. Και λέει στην άλλη φίλη μας «έλα να φιλήσω εσένα αφού αυτή δεν θέλει». Ενθουσιασμένες πλησίασαν, στα 30 εκατοστά, σε ένα κλάσμα δευτερολέπτου και οι δύο είπαν «έλα έλα από μακριά». Δεν σχολίασε κανείς. Εγώ όμως αναρωτήθηκα, πότε θα μπορούμε να αγκαλιαστούμε πάλι; Και μου απάντησα, ας είμαστε υγιείς, ας βγούμε αλώβητοι, και θα έχουμε άπειρο χρόνο μπροστά μας να μάθουμε να αγκαλιαζόμαστε και να φιλιόμαστε όπως παλιά. 

Σε αυτή τη φάση ας μείνουμε ζωντανοί, κυριολεκτικά και μεταφορικά. Ας κρατήσουμε όρθιο και το σώμα και την ψυχή μας. Κι αν δεν αντέχουμε τώρα να γνωρίσουμε τον άγνωστο του καναπέ, κι αν δεν αντέχουμε να τον ξεπατώνουμε στο cardio, κι αν δεν έχουμε κουράγιο να τον κάνουμε δημιουργικό και παραγωγικό, κι αν μας τρομάζει η άβυσσος μέσα του… προς το παρόν ας μείνουμε ασφαλείς. Και θα έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας για να γνωρίσουμε κάθε πτυχή του αγνώστου στον καναπέ μας.